มีหมาป่าตัวหนึ่งกำลังกินน้ำอยู่ที่น้ำพุบนเนินเขา และพอมันเงยหน้าขึ้นมา
ก็มองเห็นลูกแกะตัวหนึ่งกำลังจะกินน้ำที่ใหลลงไปเบื้องล่างบ้าง “นั่นเป็น
อาหารเย็นของข้า” เจ้าหมาป่าคิดในใจ “ถ้าเพียงข้าสามารถหาข้ออ้างได้
ก็จะกินเจ้าลูกแกะตัวนี้ได้” แล้วหมาป่าก็ตะโกนว่า “เจ้าบังอาจมากวนน้ำ
ที่ข้ากำลังกินอยู่ให้เลอะโคลนสกปรกได้อย่างไร” “เปล่านะท่าน ข้าเปล่า”
เจ้าลูกแกะพูด “ถ้าน้ำข้างบนนั้นมีโคลนปนอยู่ ก็แสดงว่าข้าไม่ได้เป็นตั้นเหตุ
แน่นอนเพราะน้ำนี้ใหลลงมาจากตรงที่ท่านยืนอยู่ก่อนแล้ว” “ถ้าอย่างนั้นละก็”
เจ้าหมาป่าพูด “ทำไมช่วงเวลานี้เมื่อปีที่แล้วเจ้าถึงมาด่าว่าข้าเสียๆ หายๆ ด้วย”
“เป็นไปไม่ได้หรอกท่าน” เจ้าหมาป่าคำราม “ถ้าไม่ใช่เจ้า ก็ต้องเป็นพ่อของเจ้าแน่ๆ”
ว่าแล้วเจ้าหมาป่าก็กระโจนเข้าตะครุบลูกแกะผู้น่าสงสาร และขย้ำกิน
อย่างไม่สนใจเหตุผลของเจ้าแกะนั้นเลย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "คนชั่วมักหาข้อแก้ตัวให้กับการกระทำของตัวเองได้เสมอ
